Nieuws

Limburgse damsport ongeneeslijk ziek .... door Jo Gorissen

Geplaatst op 06-12-2003

De beginjaren zeventig kende een bruisende Limburgse damwereld. Clubs stonden volop in de bloei en er leek geen einde aan te komen. Wie herinnert zich niet de bloeiende vereniging De Ridder?
Die club was het toonbeeld van een daadkrachtig jeugdbeleid en de Brunssumse club heeft heel wat goeie dammers afgeleverd. De bomen reikten tot aan de hemel en vol van zelfgenoegzaamheid en uiterste tevredenheid leunden de clubbestuurders achterover. Het lijkt wel een eeuwigheid geleden, doch tijden veranderen razend snel.
Dammend Limburg is op sterven na dood en het lijkt slechts een enkeling te interesseren.

Afgelopen jaarvergadering beloofden de bestuurders plechtig iets te willen doen aan de nijpende situatie. Alle clubs beloofden om weer toernooien te willen organiseren. Zulke evenementen zouden dan openstaan voor alle Limburgse dammers en voor dammers buiten onze provincie. Voorwaar een loffelijk streven en ogenschijnlijk blijft het bij dat streven.
Tot op de dag van vandaag heeft, buiten Roermond, geen club aanstalten gemaakt om de oude tijden te laten herleven.

De Limburgse damwereld is niet vooruit te branden en ligt aan het infuus. Kunstmatige ademhaling moet worden toegepast om de patiënt in leven te houden. De hele dag door is bezoektijd, maar waarschijnlijk heeft de patiënt weinig vrienden of kennissen, want het blijft akelig stil in de kamer.
De Limburgse damwereld is ongeneeslijk ziek en het is nog maar een kwestie van tijd alvorens de patiënt voorgoed de ogen sluit. Niemand lijkt er wakker van te liggen en gaat gewoon over tot de orde van de dag.
Bij zoveel desinteresse is iedere patiënt niet meer te redden.

Waarom zeggen wij niet eerlijk tegen mekaar, dat het ons geen sikkepit interesseert dat de Limburgse damsport naar de klote gaat en dat wij geen zin hebben om de ongeneeslijk zieke patiënt te redden?
Waarom zeggen wij niet eerlijk tegen mekaar, dat wij de zaterdag liever op een andere wijze willen benutten?
Waarom zeggen wij niet eerlijk tegen mekaar, dat wij belangrijkere dingen aan ons hoofd hebben dan het organiseren van het een of andere fucking toernooi?
Waarom zeggen wij niet eerlijk tegen mekaar, dat de hele jeugd ons geen zier interesseert en dat het alleen maar tijd en geld kost en überhaupt niets oplevert?

Dammen is blijkbaar toch meer dan alleen maar nadenken!

Bron: Mini-magazine, nr. 151