Nieuws

Schot in de zaak (een ontboezeming buiten redactionele verantwoordelijkheid)

Geplaatst op 11-10-2006

In de westelijke mijnstreek van de Amerikaanse staat Texas ligt een klein provinciestadje, Geloan City. De plaatselijke saloon The Heremit vormt al sinds jaar en dag het decor voor de meest gruwelijke en bloedige schietgevechten tussen de tribes van Geloan City en die van andere Texaanse steden. Meestal is er sprake van een man tegen man gevecht. Zo zaten op een zwoele zaterdagmiddag in de maand oktober acht cowboys uit Rurmouth bij barkeeper Joe zich tegoed te doen aan de voortreffelijkste whisky, toen een Geloaner de uitdagende woorden sprak: “Jullie zijn dan wel de beste schutters van heel Texas, binnenkort komt óns die eer te beurt”. Een golf van walging overspoelde de Rurmouthers. Dit konden ze toch moeilijk over zijn kant laten gaan. Een vreselijk vuurgevecht brak los.

Als eerste knalde bad old Yup Bridgeman er flink op los tegen zijn belager John Shoemaker. Na drie uur schieten waren voor beiden de kogels op en konden ze niet anders dan de vrede tekenen.
Anders lag het bij de twist tussen William Sanderson en Bert Farbarrel. Bij een dwaaltocht door de prairie heeft ooit een indianengod een vloek over hen uitgesproken: “Jullie worden voor eeuwig aan elkaar gekoppeld”. Dat die god ook steeds dezelfde winnaar zou aanwijzen, heeft hij er nooit bijverteld. Voor de honderd-zes-en-twintigste maal werd Sanderson de jachtvelden ingeschoten.
Ook hadden we de strijd tussen Roy B. Lost, van wie gezegd wordt dat hij de aanvoerder van de Rurmouthse clan is, en de saloongirl Michelle Romance. Dat een girl geen katje is dat je met blote hand vastpakt, heeft Roy B. gemerkt. Met wat schrammen in zijn gezicht kwam hij met de schrik vrij. Of was het net andersom?
Zijn zoon, Jerry B. Lost kwam ook niet veel verder tegen zijn tegenstander van wie we de ware naam niet kennen, maar die door zijn vrienden wordt aangesproken met de nickname Martin of the Groats.
Heldhaftig knalde Peter Acornsmountain (ja hoor, ik heb het opgezocht in het Engels-Nederlands woordenboek) zijn hele magazijn leeg tegen Geloancityman John Williams. Doorzeefd van kogels zonk deze neer en moest hij nog uitkijken dat hij geen voer zou worden voor coyotes, een soort Amerikaanse dingo’s.
Het gevecht op leven en dood tussen Jacky Shebers en Leonard Shippers leek lange tijd onbeslist te blijven. Uiteindelijk bleek Jacky net één kogel meer in zijn revolver te hebben dan Leonard, waardoor laatstgenoemde het vernietigende nekschot kreeg toegediend.
Nergens vlogen de spaanders er zo af als bij het duel tussen Gerhard Pistars en de Mexicaanse gringo Valerio Hermano. Gerhard verloor het duel, waarna hij de spaanders bij elkaar raapte en zijn paard de sporen wilde geven. Hij kwam niet verder dan de bar.
Er valt nog één treffen aan te tekenen. Dat tussen Willy O., van wie de naam te moeilijk is om te vertalen, en Marius (daddy) Cool. De laatste hield inderdaad zijn hoofd koel en hier kennen we winnaar noch verliezer.

Om 17.00 uur in de namiddag waren de kruitdampen opgelost en konden de wonden worden geheeld. Tjongejonge, wat hadden de heren en de girl huisgehouden. Aan beide zijden werden evenveel slachtoffers geteld, dus de strijd eindigde onbeslist. De strijdbijl, een tomahawk, werd begraven. Zo bleven de Rurmouthers de beste schutters van de staat, ook omdat de indianen uit het reservaat van Churchrade hun gevecht tegen de yankees uit de hoofdstad hadden uitgesteld. Ze kwamen de Rio Grande niet over, het water stond hun te hoog.
De fles whisky werd weer aangesproken en er werd nog even gedacht aan de jongens uit Rurmouth die thuisgebleven waren: Robert Earthson, Leonard Seagers, Jack -the killer- Honey, Jerome Husky en Han Leopards. Om misverstanden te voorkomen, moet ik hier vermelden dat elke overeenkomst van de personages uit dit verhaal met in leven zijnde personen bepaald niet op toeval berust. Over één ding kunnen we het echter eens zijn: dammen is en blijft spannend.

(c) William Sanderson, 2006